چه غريبانه مرا مي خواندي
در ميان غم تنهايي خويش
و من از دور تو را مي ديدم
نه كلامي
نه صدايي
خاموش !
چه غريبانه مرا مي ديدي
كه افق وار تو را مي نگرم
و به تنهايي تو مي خندم
من چقدر بي رحمم
ناجوانمردترين دختر خورشيد منم.
...............